Lá báistí a bhí ann inné agus thosaigh mé an lá sa leaba, le muga café au lait, dhá nuachtán (NYT agus WSJ), cat amháin (Michael) in aice liom, agus leabhar (athláimhe, cosúil le nua) a fuair mé sa phost an lá cheana: An Ceithearch Caolriabhach. Darach Ó Scolaí a rinne na léaráidí (do dhaoine fásta) agus an t-eagrán nua den scéal i nGaeilge an lae inniu. Chríochnaigh mé an scéal ansin sa leaba agus bhain mé an-phléisiúr as.
Tá seanscéal mar seo cosúil le cairpéad draíochta. Tá cuma chearnógach air. Tá seanphatrúin ann, agus ornáidí cainte a úsáidtear arís is arís i ndóigh rialta, ach le mionathraithe. San am céanna, tá sé ildathach, coimhthíoch, agus lán le lúbanna áiféiseacha. Tá sé de bhua aige tú a iompar isteach i saol eile gan dua dá laghad.
Dála an scéil, ghreamaigh mo shúil d'abairt amháin, ó tá suim ar leith agam i nathanna mar seo:
‘Ní rachaidh,’ arsa an Ceithearnach, ‘óir is mil i mbolg an chrochadora ealaín mhaith ag duine gránna.’
Níl a fhios agam cá bhfuair an Scolach an íomhá seo. Níl mil ná bolg sa bhunleagan a fuair mé in Silva Gadelica:
Ní rachad ar in cetharnach, óir ní bhiad acht mar chrochaire ghránda dhénfadh ealada do dhaoinib maithe.
Is fearr liom an leagan atá san insint nua seo!