Eitleog is ea an “an long fa seól isinn aer” seo.
Tháinig an scéilín seo, a bhfuil 658 gcarachtar ann, ón lámhscríbhinn Edinburgh 26. Chuir Kuno Meyer eagar air in Anecdota from Irish Manuscripts.
Lá n-áen robátar muintear Clúana a n-oireachtus for urrlár na cille. Amal bátor and for a ráithseachaibh co facatur an long fa seól úaistibh isinn aer, ocus sí ag siubhal amal beth foran fairgi. Ótcíat íaramh lucht na luingi an t-oirechtus 7 an aitreibh fuithibh, cuirit iarumh an acaire amach .i. leanaidh an t-acaire thís for urlár na ecailsi, cor gabhsat na cléirigh hé. Tig fear anúas asan luing a ndeghoidh an acaire 7 mar budh uisgi dó, is amlaidh bói oc snám, co ríacht an acaire go bert tis [sic] é íarumh. 'Ar Dia frib! légidh úaib mé!' ol sé, 'úair atáthur ocum báthadh agaib'. Luid úaithibh íarsin for snám isi[n] aer cédna 7 a acaire lais 7 rl.
Agus seo é an dán a rinne Seamus Heaney as, a bhfuil 546 charactar ann:
The annals say: when the monks of Clonmacnoise
Were all at prayers inside the oratory
A ship appeared above them in the air.
The anchor dragged along behind so deep
It hooked itself into the altar rails
And then, as the big hull rocked to a standstill,
A crewman shinned and grappled down the rope
And struggled to release it. But in vain.
'This man can't bear our life here and will drown,'
The abbot said, 'unless we help him.' So
They did, the freed ship sailed, and the man climbed back
Out of the marvellous as he had known it.
Tá mé cinnte go mbeadh muid in ann é seo a insint go héifeachtach i Nua-Ghaeilge i níos lú ná 300 carachtar. Seo leagan den scéilín i dteanga an lae inniu a fhanann chomh gar agus féidir leis an mbunleagan. Dála an scéil, is féidir na carachtair i bpíosa scríbhneoireachta a chomhaireamh go héasca anseo. Tá 696 sa cheann seo:
Lá amháin bhí muintir Cluana in oireachtas ar urlár na cille. Nuair a bhí siad ag díospóireacht ann chonaic siad an long faoi lán seoil os a gcionn san aer, agus í ag siúl amhail dá mbeadh sí ar an bhfarraige. Ansin feiceann lucht na loinge an t-oireachtas agus an t-áitreabh fúthu. Cuireann siad an an t-ancaire amach. Síneann an t-ancaire síos go dtí urlár na heaglaise agus ghabh na cléirigh é. Tagann fear anuas as an long i ndiaidh an ancaire. Agus mar ba uisce dó is amhlaidh a bhí sé ag snámh gur shroich sé an t-ancaire agus gur rug sé air ansin. “In ainm Dé, ligigí uaibh mé,” ars eisean, “óir tá mé do mo bhá agaibh!” Chuaigh sé uathu ansin ag snámh san aer céanna agus a ancaire leis.
