Bás, bás, bás, bás.

D'iarr an toicí seo ar Shengai rud éigin a scríobh le haghaidh rath a chlainne, rud éigin a bheadh mar sheoid acu ó ghlúin go glúin.

Fuair Sengai leathanach mór páipéir agus scríobh:

Faigheann an seanathair bás, 

faigheann an t-athair bás, 

faigheann an mac bás, 

faigheann an garmhac bás.

Tháinig fearg ar an toicí. “D'iarr mé ort rud éigin a scríobh le haghaidh shonas mo chlainne! Cad é an scigireacht seo?”

“Ní scigireacht atá ar intinn agam,” a mhínigh Sengai. “Dá bhfaighfeadh do mhac bás roimh do bhás féin, bheadh an-bhrón ort. Bheadh an bheirt agaibh croíbhriste dá n-éagfadh do gharmhac romhaibh. Má fhaigheann do chlann bás san ord a scríobh mé, glúin i ndiaidh glúine, in am agus i dtráth, beidh fíor-rath oraibh.

Manach Seapánach Zen a bhí i Sengai (1750-1837). Tá insintí éagsúla ar an scéilín seo.