Bhí Nuada ag fáil leigheas ag an am sin. Thug Dian Céacht lámh airgid dó. Ní raibh Miach, mac Dhian Céacht, sásta leis sin. Chuaigh seisean os comhair an láimh agus dúirt, “Alt le halt agus féith le féith,” agus d’íoc sé i naoi lá í. An chéad trí lá, chuir sé i dteagmháil lena thaobh (.i. taobh Nuada?) í agus fuair sí clúdach craicinn. An dara trí lá chuir sé lena bhrollach í. An tríú trí lá rinne sé rud éigin diamhair le luibheanna dóite.
B’olc le Dian Céacht an leigheas sin. Thug sé béim de chlaíomh ar mhullach cinn a mhic a ghearr an fheoil. Leigheas an t-ógfhear lena ealaín é sin. Bhuail a athair arís é agus ghearr sé an fheoil go dtí an chnámh. Leigheas an t-ógfhear é sin sa dóigh chéanna. Thug Dian Céacht an tríú béim dó ionas gur shroich sí seicin a inchinne. Leigheas an t-ógfhear é sin freisin. Thug sé an ceathrú béim, a chuaigh trína inchinn agus a thug bás do Mhiach. Dúirt Dian Céacht nach n-íocfadh an lia is fearr an chréacht sin.
D’adhlaic Dian Céacht Miach agus d’fhás luibheanna leighis as an uaigh, óna ailt agus óna fhéitheacha, 365 a líon. Scar Airmhidh, deirfiúr Mhiach, a brat agus chuir sí na luibheanna in eagar ar an mbrat de réir a gcuid buanna. Tháinig Dian Céacht ansin agus mheasc sé na luibheanna le chéile, le nach mbeadh a mbuanna éagsúla ar eolas ag éinne, mura bhfuair sé an t-eolas sin ón Spiorad. Agus dúirt Dian Céacht, “Cé nach ann do Mhiach, mairfidh Airmhidh.”
